با فیلم «خشت و آینه» ابراهیم گلستان شیفتۀ سینما ‌شدم...استادم توده‌ای بود اما ختم قرآن داشت...شب تاسوعا احسان طبری در مورد مسائل اجتماعی صحبت می‌کرد، حیرت‌آور بود. من یک آن متوجه شدم همه دارند گریه می‌کنند. روضه نخواند ولی به بیان خودش جریان کربلا را تشریح کرد...قبل از انقلاب بودند افرادی که شراب و کباب می‌خوردند و از پرولتاریا صحبت می‌کردند...«گزارش یک قتل» فرمی تازه در فیلمسازی بود که همه را گیج کرده بود... این طرفی‌ها می‌گفتند نجفی چپ است، آن طرفی‌ها می‌گفتند حزب توده این نبوده.

به علی امینی نوشت: ما فراریان از جهنم شما، ثابت می‌کنیم که پیام‌آوران و مژدگان بهشت هستیم.

توده‌ای‌ها کیش شخصیت استالین را محکوم و چریک‌های فدایی از استالین دفاع کردند...فداییان خلق آگاهی درستی درباره اردوگاه‌های کار اجباری نداشتند. دیکتاتوری شاه و اختناق سیاسی حاکم بر جامعه ایران و همچنین جهان دوقطبی به آن‌ها و دیگر مبارزان داخل کشور اجازه و فرصت نمی‌داد که بتوانند کار تحقیقی همه‌جانبه‌ای به عمل بیاورند و پی به واقعیت‌ها ببرند. آن‌ها اردوگاه کار اجباری را چند سال کار بدنی روشنفکران خائن و منحرف می‌نامیدند...تلقی چپ‌های جدید از استالین، مبتنی بر نشریات و تبلیغات شوروی بود.

مصدق فکر کرد اگر کمونیست‌ها به قدرت برسند به دارش خواهند آویخت. در حالی که اگر مرتجعان پیروز شوند حداکثر او را چند سال به زندان می‌اندازند. این‌گونه بود که در تختخوابش ماند تا ببیند کار دنیا به کجا می‌کشد...گفتند که مرتجعان علیه مصدق انقلاب کرده‌اند. چه ملت عجیبی! آن صدها هزار نفری که چند روز پیش در حمایت از مصدق به خیابان آمدند و تهران را به لرزه درآوردند کجا بودند؟...اینکه مخالفان کمونیست‌ها آن‌ها را مزدور می‌خوانند و می‌گویند که مصالح بیگانه را بر مصالح ملت خودشان ترجیح می‌دهند، بیراه نیست.